Στα Ιεροσόλυμα, αέρηδες σκανδάλων φυσούν και το αναστάσιμο φως τρεμοσβήνει. "Δεύτε λάβετε…" ό,τι απέμεινε από την Ιδεολογία.

Στο Αφγανιστάν, η 29χρονη Αμινά, λιθοβολείται μέχρι θανάτου επειδή διέπραξε το αδίκημα της μοιχείας. Ο εραστής, μαστιγώθηκε 100 φορές κι αφέθηκε ελεύθερος.

Στη φυλακή Αμπού Γράιμπ, που κάποτε ήταν κολαστήριο του Σαντάμ, αμερικανοί στρατιώτες, συνεχίζουν να βασανίζουν και να ταπεινώνουν με μοναδικά διεστραμμένες μεθόδους Ιρακινούς κρατουμένους.

Η Διεθνής Αμνηστία καταγγέλλει  ότι πολλά από τα πρόσωπα που βρίσκονται στην καρδιά αυτού του σκανδάλου των βασανιστηρίων, όχι απλώς αθωώνονται αλλά και…προάγονται!

Το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων φωνάζει προς πάσα κατεύθυνση, πως υπάρχουν συντριπτικές αποδείξεις ότι Αμερικανοί στρατιώτες κακοποιούσαν και βασάνιζαν μουσουλμάνους κρατουμένους όχι μόνο στη συγκεκριμένη φυλακή, αλλά και σε δεκάδες άλλα μέρη. Η Αμερική όμως, κρίνει "αθώα" και "καθαρά" τα παιδιά της.

Ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές. Τι κι αν πέρασαν δυό χιλιάδες χρόνια.

Ο Γολγοθάς είναι εδώ. Αλλά και η ηρεμία του όρους των Ελαιών είναι εδώ. Μήπως λείπει ο Πόντιος Πιλάτος; Αλήθεια, πόσες φορές τη μέρα πληρώνονται τα 12 αργύρια; Πόσα αγκάθινα στεφάνια κυκλώνουν τα κεφάλια μας; Πόσοι αγκομαχούν δίπλα μας στην ανηφόρα, κουβαλώντας το σταυρό τους;

Ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές.

Σ' έναν κόσμο "αγγελικά πλασμένο" που τον κυβερνούν τα συμφέροντα και το χρήμα, ένας παππούς ψάχνει πεινασμένος στα σκουπίδια, ενώ η νύχτα καταπίνει παιδιά κι οι εξαρτήσεις τα παροπλίζουν από τη μάχη της ζωής. Και μεις, κοκορόμυαλοι μπαλλονάνθρωποι, μιλάμε φιλόδοξα για σχέδια  και δρομολογούμε την επόμενη μέρα λοιδορώντας το παρελθόν κι  αγνοώντας το ίδιο το μέλλον.

Θυσιάζουμε τις μέρες μας στα εφήμερα, κρατάμε τους τύπους και θάβουμε σε βρώμικες χωματερές την ουσία.

Πονάμε για μια παρανυχίδα, όταν νοσεί βαριά ολόκληρο το σώμα.

Ακόμη και σήμερα, Μεγάλη Παρασκευή, θάβουμε βαθιά μέσα μας αξίες που θεωρούνται πια ντεμοντέ, ανακηρύσσουμε  τον καταναλωτισμό σε Βασιλέα των Πάντων και καθορίζουμε τις προτεραιότητες της ζωής μας με τις δικές του απαιτήσεις.

Αναβάλλουμε την Αλήθεια για την επόμενη μέρα. Και την επόμενη για την μεθεπόμενη…Ζούμε καλά, μέσα στο δικό μας Ψέμα. Είτε είναι Μεγάλη Παρασκευή, είτε το βράδυ της Αναστάσεως. Αλλάζει μόνο το σκηνικό. Τα ρούχα μας, τα εδέσματά μας, τα ήθη μας ανάλογα με τη μέρα. Οι ηθοποιοί παραμένουν ίδιοι. Ερμηνευτές γνωστού, βωβού κλασσικού σεναρίου. Ανίκανοι να συνομιλήσουν.

Ω, γλυκύ μου έαρ…Φορτισμένες συναισθηματικά φιγούρες που φτάνουν στο κατώφλι της αυτογνωσίας και της μετάνοιας για να επιστρέψουν από Δευτέρα στις ίδιες πολεμίστρες με ισχυρότερα όπλα.

Κι ενώ η σκληρή πραγματικότητα είναι εδώ, δίπλα μας, γύρω μας, μέσα μας, εμείς κρατώντας προσεκτικά τη λαμπάδα της Λαμπρής για να φέρουμε Φώς στο σπίτι, το μόνο πολύτιμο που μπορούμε να περισώσουμε είναι η Ελπίδα.