Την ΤΣΣΚΑ Μόσχας που ήταν το μεγάλο αουτσάιντερ της αναμέτρησης, κυρίως διότι αγωνιζόταν στην έδρα του έτερου φιναλίστ. Η Σπόρτιγκ Λισσαβόνας δεν έπαιζε απλά επί Πορτογαλικού εδάφους αλλά κυριολεκτικά μέσα στο "σπίτι" της, στο "Ζοσέ Αλβαλάδε". Φάνηκε μάλιστα να επιβεβαιώνει τον τίτλο του απόλυτου φαβορί, όταν κατάφερε να προηγηθεί με 1-0 στο πρώτο σαρανταπεντάλεπτο.

H συνέχεια ωστόσο εξελίχθηκε σε εφιάλτη.
Οι Ρώσοι έφεραν τα πάνω κάτω και με τη βοήθεια της τύχης -όταν κινδύνεψαν με ισοφάριση σε 2-2 και στην αντεπίθεση "σκότωσαν" τα όνειρα των γηπεδούχων πετυχαίνοντας τρίτο γκολ- άρπαξαν το βαρύτιμο τρόπαιο. Το θέαμα δεν ήταν υψηλού επιπέδου. Ήταν όμως αντάξιο ενός ευρωπαϊκού τελικού, με ταχύτητα, ρυθμό και βέβαια συγκινήσεις που πάντα προσφέρει η ανατροπή αποτελέσματος.

Το είχαμε λοιπόν ανάγκη μετά τα όσα αποθηκεύτηκαν στη μνήμη μας από τα επεισόδια στο "Κλεάνθης Βικελίδης". Το είχαμε ανάγκη και ως Έλληνες, γιατί μέσα στις τόσες κακές, "ελληνικές" θα λέγαμε ποδοσφαιρικές αναμνήσεις, πάντα η Πορτογαλία θα έχει μια ξεχωριστή θέση στη καρδιά μας. Προχθές το βράδυ το ημερολόγιο γύρισε πίσω περίπου 10 μήνες και σταμάτησε στην 4η Ιουλίου 2004.

 Τότε η Εθνική μας έφτασε στο απόλυτο θαύμα, κατακτώντας την κορυφή της Ευρώπης. Λίγο ο Ρικάρντο, ο πορτιέρο της Σπόρτιγκ και της Εθνικής Πορτογαλίας, λίγο το ίδιο σκηνικό με τα δακρυσμένα μάτια στις εξέδρες, μας ξαναθύμισαν ωραίες, μοναδικές, εκπληκτικές στιγμές μας. Αλλά και πάλι οι Πορτογάλοι φίλαθλοι μας προβλημάτισαν, μας έδωσαν νέο μάθημα με τη συμπεριφορά τους.

Τι σόι λαός είναι αυτός, που με τόση καρτερικότητα βλέπει τους μουσαφίρηδες, τον ένα μετά τον άλλο να του παίρνουν τα τρόπαια μέσα από το "σπίτι" του; Τι αντοχές έχουν να βλέπουν τα πανηγύρια και αυτοί να κάθονται δακρυσμένοι στις θέσεις τους; Μπορεί οι ίδιοι να μην τολμήσουν να ξαναδιεκδικήσουν την διοργάνωση τελικών, διότι αυτό συνοδεύεται με αποτυχία των ομάδων τους.

Ωστόσο όλη η Ευρώπη διαπίστωσε ότι πρόκειται για τους ιδανικούς οικοδεσπότες. Για τον λαό που επειδή ξέρει να χάνει, βγαίνει πάντα ο ηθικά νικητής. Και το λιγότερο που μπορούμε να τους πούμε είναι "Πορτογάλοι, σας ευχαριστούμε".