Οι "πρωταθλητές Ευρώπης" μάλλον θα μείνουν για καιρό ως ευχάριστος τίτλος αναμνήσεων στη καρδιά όλων.
 Το μήνυμα και οι ευεργετικές συνέπειες της απίστευτης επιτυχίας στα γήπεδα της Πορτογαλίας, ακολουθούν βίο παράλληλο με τις σοβαρές καινοτομίες που χρειάζεται ο τομέας των υποδομών στο ποδόσφαιρό μας. Άλλωστε πολύ εύστοχα το είχε επισημάνει ο Τ. Δέλλας, που είχε τονίσει σε σχετική ερώτηση με νόημα πως "άλλο η Εθνική ομάδα, άλλο το ελληνικό ποδόσφαιρο".
Ε, για να το λέει ο αμυντικός της Εθνικής και της Ρόμα κάτι παραπάνω θα ξέρει…! Τρεις αγωνιστικές λοιπόν, για να ξαναγυρίσουμε στα καθ' ημάς, πριν από τη λήξη του πρωταθλήματος και τα πάντα είναι ρευστά. Βγήκαν από τις τσέπες τα κομπιουτεράκια και με βάση το πρόγραμμα αναζητείται ο πρωταθλητής της περιόδου 2004-2005 αλλά και η τρίτη ομάδα που θα ακολουθήσει Κέρκυρα κι Εργοτέλη στον υποβιβασμό.

Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, το συγκεκριμένο περιβάλλον αγωνίας κι αβεβαιότητας έχει τη γοητεία του. Πέρα όμως από την άγρια ομορφιά που προσφέρει, ταυτόχρονα μπορεί να θεωρηθεί και ως δείγμα υγείας, δεδομένου ότι τουλάχιστον σε επίπεδο αριθμών και στατιστικής γίνεται μεγάλη μάχη.

Δυστυχώς όμως όλοι συμφωνούν ότι όλο αυτό που συμβαίνει δεν είναι παρά ένας ανταγωνισμός μικρών. Ομάδων που αφού μπήκαν σε μακρά περίοδο εκπτώσεων, λόγω των έντονων οικονομικών προβλημάτων που ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία, παρουσιάζονται εμφανώς αποδυναμωμένες σε σχέση με τα όσα μας είχαν συνηθίσει. Ίσως έτσι να εξηγούνται οι ήττες του Παναθηναϊκού στη Κέρκυρα, της ΑΕΚ στη Καλαμαριά και του Ολυμπιακού στον Εργοτέλη.

Τέτοια απρόσμενα αποτελέσματα, αν και πρέπει να παραδεχθούμε ότι τα έχει ανάγκη το ποδόσφαιρό μας, από την άλλη δεν συνάδουν με το εκτόπισμα που είχαν οι προπορευόμενοι στο πρόσφατο παρελθόν.

Παρά τα χρόνια προβλήματα που συσσωρεύονται στις αποθήκες του ελληνικού ποδοσφαίρου, το οποίο αναβάθμιση ακούει και αναβάθμιση δεν βλέπει, η συγκεκριμένη κατάσταση για πολλούς αποτελεί θετική εξέλιξη. "Μπάλα δεν βλέπουμε, τα γήπεδα είναι για γέλια, οι θεσμοί για κλάματα, ας υπάρχει τουλάχιστον σασπένς στο φινάλε".

 Είναι μία άποψη. Καλοπροαίρετη και αισιόδοξη. Τι κι αν οι ποινές κι ακόμη περισσότερο οι απολογίες των παικτών "μεγάλων" ομάδων στον αθλητικό δικαστή προκαλούν γέλιο.

Τι κι αν μεγάλα παιχνίδια διεξάγονται χωρίς φιλάθλους, όπως κι αυτό που πιθανότατα να κρίνει τον τίτλο μεταξύ Παναθηναϊκού και ΑΕΚ. Έστω κι έτσι, μέσα στο κλίμα ανυποληψίας και μιζέριας ο φίλαθλος αναζητά κάτι καλό, κάτι ενδιαφέρον, γιατί δεν θέλει να χάσει την επαφή του με τη μπάλα. Είναι πραγματικά δύσκολο ο άρρωστος να μείνει χωρίς παρηγοριά…