Ειδικότερα στη χώρα μας έχει αναπτυχθεί μια ολόκληρη διαδικασία συσκέψεων κι επαφών παραμονές σπουδαίων παιχνιδιών, όπου οι αντίπαλες ομάδες έχουν και μεγάλο όγκο φιλάθλων.  Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι στις επίσημες ανακοινώσεις κυριαρχεί η άποψη των αρμοδίων για "αποφυγή επεισοδίων".

Κανείς δεν μιλά για πρόληψη, ενώ στον τομέα της καταστολής παρατηρείται ερασιτεχνική νοοτροπία.  Η σκέψη όλων στρέφεται γύρω από το πώς θα τα βολέψουμε κι όχι πως θα τα αντιμετωπίσουμε. Τόσο το θεσμικό πλαίσιο, όσο και η πρόθεση των αρχών, μας δίνουν μια εικόνα πιο θλιβερή από τα ίδια τα επεισόδια.

 Η όλη κινητοποίηση θυμίζει αγωνιώδη προσπάθεια να σβήσουν από τη μνήμη των θεατών τα έκτροπα.  Σαν να μην έγιναν ποτέ! Πιστή αντιγραφή σημειώνεται στα μικρότερα πρωταθλήματα.  Τουλάχιστον σε τοπικό επίπεδο δεν είχαμε όλα αυτά τα χρόνια έξαρση.

Ακόμη κι όταν η διοίκηση Καραμελίδη ανησυχούσε για την απουσία αστυνομικής δύναμης από τα γήπεδα, είχαμε ομαλή προσαρμογή στα νέα δεδομένα.

Ωστόσο το φαινόμενο υπάρχει.  Είναι σαν να φωνάζει δυνατά. Κάτι πρέπει να γίνει, ιδιαίτερα στον καταλογισμό ευθυνών, μιας και από πρόληψη σαν λαός θα λέγαμε πάσχουμε σοβαρά. 

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος στα γήπεδα της Ημαθίας σημειώθηκαν εκτροπές από τη συνηθισμένη φίλαθλη συμπεριφορά.

 Το ματς μεταξύ του Κοπανού και των Τρικάλων λίγο έλειψε να διακοπεί μετά την είσοδο φιλάθλων της τοπικής ομάδας στον αγωνιστικό χώρο, οι οποίοι και κινήθηκαν απειλητικά κατά της αποστολής των μουσαφίρηδων. Ένα σοβαρό θέμα, όπως και πολλά άλλα, κυριολεκτικά εξαντλούνται στις στήλες των εφημερίδων, με καταγγελίες ή δηλώσεις παραγόντων που βέβαια καταδίκασαν το περιστατικό.

Η ΕΠΣ Ημαθίας ως διοργανώτρια αρχή σχεδόν πάντα αντιμετώπιζε παρόμοια γεγονότα σαν κάρβουνα αναμμένα. Αυτά μέχρι το Χειμώνα που μας πέρασε.

Παρά την προεκλογική περίοδο, με ότι αυτό συνεπάγεται, αποβλήθηκε από το πρωτάθλημα ο Ατρόμητος Διαβατού γιατί το θύμα της επίθεσης ήταν ο ρέφερι της αναμέτρησης.

 Ήταν η πρώτη σκληρή απόφαση, πιθανότατα και δείγμα της αντίστοιχης στάσης που πρόκειται να ακολουθηθεί. Ίσως εδώ να βρίσκεται και το κλειδί της υπόθεσης.  Πάγια τακτική των διαιτητών είναι να μην γράφουν στο φύλλο αγώνα τουλάχιστον τις περιπτώσεις εκείνες που κινδυνεύει η ομαλή διεξαγωγή του παιχνιδιού.

Η δική τους ανοχή, μια αστεία εκδοχή των καλούμενων "δημοσίων σχέσεων", εκτρέφει την αυθαιρεσία. Δεν γίνεται ολόκληρη ομάδα να μαθαίνει από πρώτο χέρι τι θα πει "ξύλο της αρκούδας" και να μην αναφέρεται το παραμικρό. Ας μην γελιούνται. Την επόμενη φορά μπορεί οι ίδιοι να είναι τα θύματα…