Το λέω αυτό γιατί έχω ζήσει και παλαιότερες εποχές όπου μετρούσαμε τον πολιτισμό με την καθαριότητα, την ειρήνη, την ασφάλεια, την ευθύτητα, το πνεύμα και προπάντων τις αρχές και τις παραδόσεις. Έχω την εντύπωση ότι σήμερα τον μετράμε υποκριτικά με τα παράγωγα της τεχνοκρατίας, της ηλεκτρονικής ασχήμιας, της διπλωματίας και της κοινωνικής ανισότητας και αδικίας.

Χριστιανοί μόνο στην ταυτότητα κοιτάμε το συμφέρον μας και σταυροκοπιόμαστε για την καλή μας βόλεψη κλείνοντας τα αυτιά μας μη τυχόν και ακούσουμε κανένα βογγητό του διπλανού μας. Αναρωτιέμαι αν οι συμβασιούχοι θα πουν "Χριστός Ανέστη" ή στην πυρά της απόλυσής τους θα τραγουδήσουν ανοιξιάτικα: "για δες καιρό που διάλεξε…"! Ήδη τους κάλεσαν, τους έδωσαν υποχρεωτικά την άδειά τους και μετά το Πάσχα θα τους απολύσουν. Άδεια είναι αυτή ή δρόμος για το Γολγοθά!

Στην αγωνία, στο περιθώριο, στη φτώχεια, στο χαμό και φτου κι απ' την αρχή!
Στο μίξερ του σοσιαλισμού και της φιλελεύθερης οικονομίας κατακερματίζονται στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα και βασιλεύει η πολιτική της ανισότητας, του διαχωρισμού και ενός βάρβαρου εργατικού ρατσισμού!

Τι θα πει αλήθεια συμβασιούχος; Διαφέρει ο κόπος του και το έργο του από αυτό των μονίμων; Η προσφορά του είναι δεύτερης ποιότητας; Οι βιοτικές του ανάγκες έχουν ημερομηνία λήξης; Κάλλιστα θα μπορούσε να θεωρείται "δόκιμος", όσον αφορά την ευσυνειδησία και την τυπικότητα στις υποχρεώσεις του, αλλά όχι αυτός που του δίνουμε δικαίωμα ζωής περιορισμένου χρόνου. Αυτά είναι πολιτικάντικα, κάλπικα και ευρήματα για την ταξινόμηση των γαλάζιων και πράσινων πολιτών.

Η δημοκρατία δεν έχει χρώμα αλλά και αν είχε, ποτέ δεν θα ήταν πράσινη ή γαλάζια, αφού ούτε οι μεν ούτε οι δε, δεν τόλμησαν να αλλάξουν το εκλογικό κλεφτοσύστημα σε απλή αναλογική. Μέγιστο δείγμα ότι δεν έχουν σκοπό ν' αφουγκραστούν την εργατιά και να περάσουν από τις φτωχογειτονιές. Όταν θα έρθει η ώρα της κάλπης θα επινοήσουν λίγο πριν το κόλπο του "συμβασιούχου" για να εκβιάσουν την ψήφο του. Θα του δώσουν λίγο μέλι και θα τον αφήσουν άπελπι να πεθάνει στη δίψα και την κάψα του αύριο.

Μικρή αλλά σημαντική παρηγοριά είναι οι Τοπικές Αυτοδιοικήσεις. Είναι πιο κοντά στον εργαζόμενο και πολλοί από τους εκλεγμένους Δημάρχους κατανοούν το πρόβλημα γιατί προέρχονται από μη προνομιούχες, λαϊκές τάξεις όπως και ο δικός μας ευτυχώς. Ας κάνουν ότι μπορούν για τους συμβασιούχους συντοπίτες τους ακόμα και κόντρα στην άσπονδη εξουσία των Τριακοσίων. Ο κόσμος θα είναι μαζί τους. Κανείς δε διώκεται για κατανόηση, για βοήθεια, για συμπαράσταση. Και εάν τολμήσουν να τον καταδιώξουν θα γίνει αυτός ήρωας και ο διώκτης του περίγελος.

Ο "ΣΥΜΒΑΣΙΟΥΧΟΣ" δεν είναι ιδιαίτερη κοινωνική περιθωριακή ομάδα. Είναι ο γείτονάς μας, ο συνάνθρωπός μας, που το πρωί περνάει μαζί με εμάς τα παιδάκια του από το δρόμο να τα στείλει στο σχολείο και θέλει και αυτός να τους πει πως το μεσημέρι θα βρουν ζεστό φαγάκι στο σπίτι τους.
Πάσχα έρχεται. Με Ανάσταση ή χωρίς Ανάσταση;